Op 1 oktober 2019 stapte ik uit het bedrijfsleven. Na 15 jaar was ik toe aan een pauze. Ik heb zeker een half jaar lang mijn LinkedIn niet geopend. Tot ik nieuwsgierig werd. Ik wilde weten hoe het met mijn oud-collega’s ging. Dus opende ik de app.
Je moet weten dat ik vanuit het bedrijfsleven de wereld van vrijwilligerswerk in ben gestapt. Een offline leven. Ik dronk op maandag en dinsdagochtend koffie met de dames van de somatische afdeling van een verpleeghuis. Ik werkte mee met een groep vrijwilligers bij een Voedselbos. En ik werkte bij een Kringloopwinkel. Voor mijn gevoel was ik in een hele andere wereld beland. Eentje waar het leven een stuk ‘echter’ was.
Waar heb je het over?
In het verpleeghuis werd ik geconfronteerd met ziekte en de dood. Op het Voedselpark zat ik met mijn handen in de aarde. En bij de Kringloop maakte ik kennis met armoede. Ik moest wennen. Mijn kantoorhanden werden vies, vuil en aan het werk gezet. Mijn analytische geest kon ik thuislaten.
En toen opende ik LinkedIn. Ik knipperde met mijn ogen. Scrolde door. Maar het duurde lang voor ik begreep wat er geschreven werd. Het taalgebruik kwam me opeens zó ridicuul over! Alsof ik een column van Japke-D in was gestapt. Maar dan met foto’s van bekenden. Het enige wat ik dacht is: “Waar hebben jullie het over? Jullie zouden jezelf eens moeten zien en horen!”
Ik besefte snel dat ik heel lang onderdeel ben geweest van de bubbel van onbegrijpelijke taal. Het geheime genootschap dat de taal van Agile spreekt. Gewapend met Engelse termen ging ook ik de Agile Transformation trajecten in en bracht heel wat collega’s in verwarring. Sorry daarvoor! Ik beloof vanaf nu weer normale woorden te gebruiken.
Begrijpelijke taal
Zoals hier als gastblogger bij seaQuens. Een fris en jong bedrijf dat jou en je medewerkers helpt om elkaar écht te begrijpen. In het Nederlands. Of in het Engels als je medewerkers van over de hele wereld in dienst hebt. Maar altijd in heldere en begrijpelijke taal.
