Woedend, was ik. En verdrietig, zoals je verdrietig bent wanneer een relatie verbroken wordt en je door de tranen heen de stukjes van je gebroken hart probeert te overzien maar dat ene stukje niet kan vinden. Precies dat stukje waardoor je je heel voelde en waar nu een leegte is.
In de steek gelaten
Alle beloften die yoga me had gedaan bleken niets waard. Yoga had me in de steek gelaten, terwijl ik me zes jaar lang aan yoga had gegeven. Elke dinsdagavond at ik na mijn werk een snelle hap om me daarna naar de yogastudio te haasten en mijn eerste yogales van de week te volgen. Op woensdagmiddag gaf ik mijn collega’s les, op donderdag gaf ik les in de studio en op zaterdagochtend gunde ik mezelf weer het volgen van een les, afgewisseld met een maandelijks weekend yoga teacher training. Als ik in de auto zat, op weg naar mijn werk, dacht ik aan yoga. Ik liet alle woorden die mijn yogaleraren hadden gesproken nog eens de revue passeren zodat ik zeker wist dat ik niets zou vergeten. Ik baadde in de eeuwenoude kennis en wijsheid die generatie op generatie was doorgegeven door devote yogi’s en leermeesters. Ik droomde yoga, elke vezel in mijn lijf was yoga en wat kreeg ik ervoor terug? Een burn-out. Yoga had me in de steek gelaten.
Sorry Yoga
Maar tijd heelt elk gebroken hart. De stukjes van mijn hart zijn weer op hun plek gevallen en sommige stukjes hebben een nieuwe, betere, plek gevonden waardoor de boosheid verdween.
Yoga en ik zijn het heel voorzichtig weer gaan proberen, maar dat deden we pas nadat ik mijn excuus had aangeboden voor mijn onredelijke verwachtingen en de verwoestende kwaadheid die ons uit elkaar had gedreven. Ik ging door het stof en erkende mijn eigen aandeel in onze breuk en mijn burn-out. Schoorvoetend gaf ik toe dat ik yoga jarenlang had misbruikt als een poetsvrouw om de vieze vlekken in mijn leven weg te poetsen zonder de vlekken zelf aan te hoeven raken. Yoga kon er niets aan doen dat ik een shortcut zocht, om de emotionele pijn heen, en yoga leende zich, met een nooit aflatende liefde, diepgeworteld in onbreekbare tradities, voor mijn pogingen mijzelf te slim af te zijn.
Boezemvrienden
Tijdens onze break-up heb ik nog veel aan yoga gedacht en zo leerde ik voelen zoals yoga me al die tijd al had willen leren, ik leerde mijn angsten onder ogen te zien, al het verdriet toe te staan en alle tranen te huilen die al die tijd tussen mij en yoga in hadden gestaan. Ik leerde aarden en de wereld ontdekken. Ik leerde vertrouwen op mijn intuïtie en nam de radicale beslissingen die al lang en geduldig op me wachtten. Een heleboel dingen die ik nooit heb willen accepteren leerde ik aanvaarden en ik voelde hoe heelheid voelt.
En zo kwamen yoga en ik weer langzaam bij elkaar. Niet als geliefden maar als de allerbeste vrienden met een diep respect voor elkaars wensen. Yoga houdt me niet meer in de greep omdat ik inzie dat ik het zelf was die yoga in een wurggreep hield. Yoga en ik laten mij nu vrij om de wereld te ontdekken en alles tot me te nemen wat het leven te bieden heeft. Soms kibbelen we omdat ik iets stom vind of simpelweg nog niet begrijp, en yoga wacht geduldig tot ik klaar ben met mokken. Yoga is die boezemvriend geworden die je soms maanden niet ziet of spreekt maar die altijd bereikbaar is, dag en nacht in elk seizoen op elke dag van het jaar. Yoga en ik zijn weer bij elkaar.
