Er zijn van die woorden die je heel vaak hoort. Waarschijnlijk gebruik je ze zelf ook regelmatig. In mijn serie ‘Ontkiemde Woorden’, vertel ik je wat die woorden volgens mij zouden kunnen betekenen. Accepteren is zo’n woord. Je hoort en leest het overal. Toch kostte het me moeite te begrijpen wat accepteren betekent. Hoe doe je dat? En wat gebeurt er dan?
Voorwaardelijk accepteren
Soms voelde accepteren als dank-je-wel zeggen voor een kado dat ik nooit had willen krijgen. Ik nam het aan, lachte vriendelijk en zette het ongewenste kado ergens in de hoek van mijn geest. Natuurlijk bleef het daar niet rustig staan, dus schopte ik het terug de hoek in als het kado van zich liet horen. Ik dacht dan: Ik heb je geaccepteerd, je mag er zijn, maar val me niet lastig.
Wat ik deed is voorwaardelijk accepteren of ‘accepteren in name only’. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die met deze bypass mijn eigen onhebbelijkheden en ongewenste gevoelens probeer te accepteren.
Ik heb lang gedacht dat ik gewoon niet goed begreep wat accepteren nou echt betekent. Ik volgde ooit Acceptatie & Commitment Therapie (ACT). Daar leerde ik alles er te laten zijn en voorbij te laten trekken als wolken in de lucht. Dat lukt prima als rotgevoelens of donkere gedachtes er soms wel, en soms niet zijn. Als ze even spontaan verschijnen als verdwijnen. Het lukt zelfs in specifieke situaties waarvan ik weet dat ze me spanning of angstige gevoelens geven.
Aanvaarden
Maar er was meer. Ik voelde dat ik leefde met een angstige ondertoon die ongrijpbaar was en die ik niet kon verklaren. Die toon was niet tijdelijk. Hij was er altijd.
Pas toen ik een goede therapeut vond en begon te bevatten wat er gaande was, kon ik die ondertoon plaatsen. Mijn therapeut zei: ‘Je zult moeten aanvaarden dat je een kwetsbaarheid hebt die bij je hoort, en dan pas kan je het accepteren.’
Met die woorden gaf hij me een nieuw werkwoord. Aanvaarden. Dat woord voelde al gelijk veel warmer en vriendelijker. Ik zocht het op in het woordenboek en daar stond zoiets als: ‘aanvaarden is eigen maken of in gebruik nemen’.
Ik begreep opeens dat ik met een kwetsbaarheid leef die eigen is aan mij. Dus in plaats van dit kado in het verdomhoekje van mijn geest te zetten, voelde het opeens als een onderdeel van mezelf. Dit hoort bij mij en maakt mij wie ik ben. En daarmee verviel de voorwaardelijkheid waarmee ik dit kado al jaren accepteerde.
Binnenlaten
En zal ik je iets geks vertellen? Het kado vraagt veel minder aandacht. Het is niet weg, maar het is net zo aanwezig als al het andere dat mij, mij maakt. Door het te aanvaarden als deel van mijzelf is het zijn uitzonderingspositie in het verdomhoekje kwijt. En dat zorgt ervoor dat ik me sindsdien veel meer heel en een geheel voel.
Aanvaarden. Het is een mooi woord als accepteren nog even niet wil lukken, voor alles wat niet tijdelijk is maar wat bij je hoort. Want als je stukken van jezelf buitensluit, blijven ze op de deur bonzen tot je ze binnenlaat. Maak ze eigen en neem ze in gebruik.
